‘Je kunt niet altijd zes gooien’

‘Je kunt niet altijd zes gooien’, zo schreef ik vorige week op stories. Het gevolg: een DM of 20 met vragen die in de kern allemaal op hetzelfde neerkwamen -> ben je ontevreden als je cliënt niet wordt vrijgesproken? Tijd om die vraag even centraal te beantwoorden👇🏻

Het is een misverstand om te denken dat je als advocaat altijd voor vrijspraak gaat. Waar mogelijk zal ik dat doen, maar ik ga mezelf niet voor schut zetten tijdens een zitting. Als mijn cliënt in hoge resolutie op beeld staat, zijn DNA all over the place is en er tien getuigen zijn die zeggen dat mijn cliënt degene is die de politie moet hebben, dan ga ik niet met droge ogen verkondigen dat er te weinig bewijs is voor een veroordeling. Als ik in iedere zaak voor vrijspraak zou gaan zou de rechtbank mij niet meer serieus nemen en bovendien is dat ook niet in het belang van mijn cliënt. Je wilt de rechtbank niet chagrijnig maken; uiteindelijk moeten zij de beslissing nemen.

Betekent dat dan dat je in al die andere zaken gefaald hebt? Nee, allesbehalve. Je kunt ook een prachtig resultaat behalen en wél met een veroordeling thuiskomen. Bijvoorbeeld als je een lage straf hebt weten te krijgen voor je cliënt. Of niet per se een lage straf, maar wel een passende. Of als je cliënt iemand is die zich bewust is van het feit dat hij hulp nodig heeft en die hulp of begeleiding ook van de rechter krijgt opgelegd. Denk daarbij bijvoorbeeld aan hulp bij een alcohol- of drugsverslaving. Vrijspraak is dus zeker niet het ultieme.

Wel kan het natuurlijk zo zijn dat ik vrijspraak heb bepleit maar dat niet heb gekregen. Of dat ik een X straf heb bepleit en Y heb gekregen. Of dat ik om een andere reden niet tevreden ben over het vonnis. Tja, dan zit er maar 1 ding op: de mogelijkheden van hoger beroep bespreken.

‘Appelleren is riskeren’, wordt vaak gezegd. Oftewel: in hoger beroep kan je er ook slechter vanaf komen. Maar aan de andere kant: wellicht dat je in appel dan wél die zes gooit 🎲