“Vandaag ben ik weer eens met Olaf op pad. Olaf is een van mijn favoriete cliënten. Hij is zwaar verslaafd aan zo’n beetje alles wat los- en vastzit en helaas daardoor ook een vaste klant van mij. Ik help hem al jaren. Om de zoveel tijd meldt hij zich omdat hij weer in de penarie zit. Het gaat nooit om grote zaken. Een diefstalletje hier, een belediging van een agent daar…
Vandaag moet hij voorkomen vanwege het bedreigen van een beveiligingsmedewerker bij de nachtopvang. Olaf staat met inmiddels zestien dossiers op zijn naam op nummer 1 van de lijst omzetkanonnen in mijn kantoor. Een bijzonder record, zullen we maar zeggen.
Met Olaf is het nooit saai. Ik hoef hem amper te begeleiden (he knows the drill) maar op de een of andere manier verrast hij me iedere keer weer. Zo ook vandaag. We lopen samen de zittingszaal binnen wanneer hij ineens volledig onverwacht de rechter toespreekt: ‘Goedemorgen Edelachtbare Majesteit.’
Ik pis bijna in mijn broek van het lachen. Wat heeft hij nu weer bedacht? Kennelijk is dit zijn ding vandaag, want ook de rest van de zitting is het ‘Uwe Hoogheid’ voor en ‘Hooggeëerde Excellentie’ na. Ik ben niet de enige die zijn bijzondere woordkeuzes kan waarderen. Als ik om me heen kijk zie ik dat ook de politierechter, de officier van justitie en de griffier een grote glimlach op hun gezicht hebben.
Olaf is niet de enige met juweeltjes van uitspraken. Op social media is er zelfs een heuse hashtag voor in het leven geroepen: #taaluitdezaal. De ultieme klassieker is er een die bijna iedere strafrechtadvocaat wel een keer heeft gehoord: de cliënt die wordt vrijgesproken en bij het verlaten van de zaal zegt: ‘Dank u wel, ik zal het nooit meer doen.’”
Fragment uit hoofdstuk 14 van mijn boek ‘Meester Leonie – Het leven van een strafrechtadvocaat’.
All in favor om deze hashtag weer nieuw leven in te blazen show hands🤚🏻🥲
