Of ik op zitting wel eens emotioneel geraakt word door een zaak, zo vroeg een volger mij vorige week.
Die vraag was vermoedelijk komen opborrelen nav een story waarin ik deelde dat ik een verdachte bijsta in een zaak waarbij sprake was van een verkeersongeval met dodelijke afloop. Overigens krijg ik die vraag ook vaker, bijvoorbeeld wanneer er sprake is van een zaak met een minderjarig slachtoffer (denk aan zeden- of geweldszaken).
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik op zitting nooit (emotioneel) geraakt word. Als een slachtoffer een zeer emotionele slachtofferverklaring voorleest dan kan dat echt wel binnenkomen. Toch kan ik ook in alle eerlijkheid zeggen dat mijn emoties nooit hoog oplopen. Ik ben nooit – zelfs niet een klein beetje – in de buurt gekomen bij tranen, hoe afschuwelijk sommige verhalen ook zijn die worden voorgedragen.
Ik denk dat de reden daarvan is is dat ik daar zit als Meester Leonie en niet als Leonie. Ik heb mijn advocatenpet op (of beter gezegd: m’n advocatenpak aan), en dat maakt dat ik zo’n verklaring ‘zakelijk’ beluister en er simpelweg voor kies mijn emoties niet de overhand te laten nemen. Ik luister zo’n verklaring altijd aandachtig en respectvol (ga bv niet op m’n telefoon zitten oid), maar daarnaast ook inhoudelijk. Wordt er nog iets gezegd dat van belang is voor de verdediging? Wordt er nog nieuwe informatie gedeeld? Hoe gaat mijn cliënt om met deze verklaring? Hoe zit hij/zij erbij? Moet/kan ik daar nog iets in betekenen? Moet ik bij pleidooi nog ergens op ingaan? Etc. Omdat ik op andere dingen let ben ik wellicht minder gefocust op wat het met míj doet.
Daarnaast is van belang dat ik als advocaat niet persoonlijk betrokken ben bij de zaak. Hoe zeer mij mijn cliënten ook aan het hart gaan is het in feite altijd hún rechtszaak, en niet die van mij. Ik neem een zaak zelden ‘mee naar huis’ en lig er zelden wakker van (los van dat ik nadenk over een strategie bv). Dat geldt vermoedelijk voor iedere strafrechtadvocaat. Dat moet ook wel, want anders ga je aan dit werk onderdoor.
Ik denk dat je het kunt vergelijken met een soort schild. Niet zo dik dat ik niets meer hoor, maar ook niet zo dun dat alles wegvalt.
